Chirurgia implantologiczna

Szereg zabiegów z dziedziny chirurgii stomatologicznej ma charakter przygotowujący środowisko jamy ustnej do bezpiecznego wszczepienia implantu.

Zabieg podnoszenia dna zatoki szczękowej (sinus lift)

Stosunkowo częstą przeszkodą dla wszczepiania implantów jest zbyt mała ilość kości oddzielającej jamę ustną od przestrzeni powietrznej, jaką jest zatoka szczękowa. Najnowsze osiągnięcia chirurgii stomatologicznej pozwalają na rozwiązanie tego problemu poprzez zwiększenie ilości kości potrzebnej do stabilizacji implantu poprzez zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej (sinus lift).

W przypadku niedostatecznej wysokości kości, w którą implantolog planuje wszczepić implant, należy przeprowadzić zabieg podniesienia dna zatoki jedną z dwóch dostępnych metod. Zasadniczym celem tego zabiegu jest takie kontrolowane podniesienie ściany kostnej, tworzącej dno zatoki, które umożliwi wytworzenie w powstałej przestrzeni nowej kości poprzez wprowadzenie materiału kościozastępczego.

1. Metoda „zamknięta” (osteotomowa) - polega na wprowadzeniu biomateriału kościozastępczego przez otwór wykonany w celu wszczepienia implantu. Jest to rozwiązanie, które pozwala na zwiększenie wymiaru kości w niewielkim zakresie, ale charakteryzuje się niewątpliwą zaletą jaką jest wykorzystanie tego samego otworu, jaki jest potrzebny do wprowadzenia implantu, a co za tym idzie, czyni zabieg mniej inwazyjnym. Co więcej, implant zostaje wszczepiony na tej samej wizycie. Ze względu na brak pełnej kontroli wzrokowej nad przeprowadzanym działaniem, niekiedy dochodzi do przypadkowego otwarcia światła zatoki. W takim przypadku lekarz jest zmuszony przeprowadzić zabieg drugą opisywaną metodą.
2. Metoda „otwarta” - polega na wprowadzeniu materiału kościozastępczego przez specjalnie do tego przygotowany otwór boczny. W przeciwieństwie do metody „zamkniętej” zabieg ten wiąże się z wykonaniem dodatkowego nacięcia i otworu dostępowego do zatoki, co stanowi pewną niedogodność, jednak zapewnia doskonały wgląd i pozwala na zwiększenie wysokości kości w znacznie większym zakresie. Decyzja dotycząca jednoczesnego wszczepienia implantów podejmowana jest indywidualnie – w przypadkach, w których przed zabiegiem istniała dostateczna ilość kości, a dno zatoki zostało podniesione nieznacznie, implantolog może wprowadzić implanty na tej samej wizycie, tak jak ma to miejsce w przypadku metody „zamkniętej”. W sytuacji większej interwencji, wszczepienie implantów musi zostać odroczone na okres do kilku miesięcy.

Augumentacja – sterowana regeneracja kości

Innym zabiegiem chirurgicznym wykonywanym często przed implantacją jest sterowana regeneracja kości. Pod tą nazwą kryje się zabieg, którego celem jest chirurgiczne wytworzenie lub odtworzenie tkanki kostnej w miejscu, w którym zaplanowano wszczepienie implantów stomatologicznych. Zabieg ten stosuje się wszędzie tam, gdzie lekarz na podstawie badań radiologicznych stwierdzi niewystarczające warunki do osadzenia implantu w miejscu do tego wskazanym.

Zanik kości jest naturalnym procesem postępującym wraz z wiekiem, jednak w szczególnych okolicznościach nabiera on tempa, co powoduje powstanie warunków patologicznych. W przypadku utraty zęba naturalnego następuje zapadanie się wyrostka w kierunku zębodołu, czyli miejsca, w którym tkwił ząb. Ponadto, gdy dany fragment kości nie jest obciążany siłami żucia dochodzi do jej dalszego zaniku i rozrzedzenia struktury. Gdy proces jest mało zaawansowany, odbudowa zębów przy użyciu implantów jest możliwa poprzez zastosowanie krótszych i cieńszych śrub. Po przekroczeniu pewnej granicy, nawet najmniejsze implanty nie gwarantują powodzenia leczenia i wówczas implantolog przed umieszczeniem wszczepów musi odbudować brakującą kość. Rozwiązaniem jest przeprowadzenie zabiegu sterowanej regeneracji kości, której celem jest zwiększenie wymiarów wyrostka zębodołowego. Następuje to przez wytworzenie pełnowartościowej tkanki kostnej, aby wszczepienie implantów było w pełni bezpieczne.

Zabieg augumentacji polega na wprowadzeniu w żądaną okolicę biologicznego materiału kostnego lub materiału kościozastępczego pochodzenia syntetycznego, a następnie pokryciu go membraną, której parametry umożliwiają wybiórczą przepuszczalność z jednoczesnym odgraniczeniem materiału. W takich warunkach po kilku miesiącach następuje przekształcenie wbudowanego materiału w naturalną tkankę kostną, która może stanowić bazę dla przyszłego implantu.

Na podstawie dokładnej oceny radiologicznej implantolog ocenia, czy zabieg augmentacyjny jest niezbędny jako leczenie poprzedzające procedurę wszczepienia implantów, czy też można go wykonać równolegle, podczas implantacji. W tym drugim przypadku zwykle mamy do czynienia z niewielkimi zanikami, a augmentacja ma poprawić zastane warunki kostne i stabilizację wprowadzanego implantu. Gdy jednak zanik kości jest na tyle duży, że nie ma możliwości wprowadzenia implantu, wówczas konieczne jest kilkumiesięczne oczekiwania na wytworzenie kości, która będzie stanowiła miejsce wszczepienia implantu. Niezależnie od zastosowanej techniki, sam zabieg augmentacji jest bezbolesny i przeprowadza się go w konwencjonalnym znieczuleniu miejscowym. Lekarz implantolog szczegółowo udziela zaleceń dla pacjenta po wykonaniu takiej procedury. Kluczowa w ocenie przed zabiegowej jest analiza radiologiczna, szczególnie badanie CBCT (link), które umożliwia bardzo dokładną ocenę ilości kości w trzech wymiarach. Dzięki takiemu postępowaniu, zabiegi augmentacyjne są przewidywalne i bezpieczne.  

Materiały kościozastępcze stosowane w zabiegach odbudowy kości mogą pochodzić z tkanek własnych (materiały autogenne), od zwierząt (ksenogenne) lub od innego człowieka (allogenne).