Usuwanie torbieli zębopochodnych

Jedną z częstszych patologii w obrębie kości szczęk jest rozwój torbieli zębopochodnych. Są to kuliste twory, otoczone torebką łącznotkankową i wypełnione płynem. Ich głównym źródłem jest stan zapalny, toczący się w okolicy wierzchołka korzenia zęba oraz w okolicy zębów zatrzymanych. Charakterystyczną cechą wzrostu torbieli jest brak objawów takich jak ból. Dopiero gdy torbiel osiąga bardzo duże rozmiary, może powodować rozchwianie zębów, ich przemieszczenie, asymetrię twarzy i inne objawy. Podstępny przebieg rozwoju torbieli sprawia, że najczęstszym sposobem ich wykrycia jest zdjęcie radiologiczne, najczęściej pantomogram, wykonywany z innych powodów lub rutynowa kontrola stomatologiczna. Mimo braku początkowych objawów, torbiel zębopochodna jest stanem wymagającym interwencji. Wzrastając, osłabia ona strukturę kości, co grozi nawet złamaniem żuchwy. W razie zakażenia torbieli dochodzi do ostrego stanu ropnego. W skrajnych przypadkach torbiel może być punktem wyjścia zmian nowotworowych.

Jeśli mamy do czynienia z torbielą rozwijającą się przy zębach z chorobami miazgi, pierwszym krokiem jest leczenie endodontyczne, które może spowodować samoistne wycofanie się zmiany patologicznej poprzez usunięcie czynnika sprawczego. Wg różnych badań, szanse powodzenia takiego postępowania osiągają nawet 50%.

Gdy po leczeniu endodontycznym nie dochodzi do zaniku torbieli lub gdy osiąga ona duże rozmiary, niezbędny jest zabieg chirurgiczny, nazywany wyłuszczeniem. Chirurg stomatologiczny przeprowadza go w znieczuleniu miejscowym. W zależności od sytuacji klinicznej i stanu zęba, może się to odbyć na kilka sposobów:

• Usunięcie zęba, a następnie torbieli przez zębodół poekstrakcyjny,
• Dostęp do torbieli po odwarstwieniu błony śluzowej i kości, usunięcie torbieli, a następnie resekcja wierzchołka korzenia

W przypadku torbieli rozwijających się w okolicy zębów zatrzymanych zabieg polega na jednoczasowym usunięciu zęba oraz torbieli. Odbywa się to w znieczuleniu miejscowym i zasadniczo wygląda bardzo podobnie do dłutowania zęba zatrzymanego. Różnicę stanowi fakt większego obszaru kości, który wymaga oczyszczenia z fragmentów torbieli.

Zalecenia pozabiegowe pokrywają się z zaleceniami udzielanymi po ekstrakcji zęba (link do ekstrakcji zęba). Dodatkowo pacjent powinien unikać gryzienia twardych pokarmów w pierwszym okresie po wyłuszczeniu torbieli.