Augmentacje dziąsła

Częstym schorzeniem u pacjentów są nieprawidłowości związane z budową dziąseł - recesje obnażające korzenie zębów lub zbyt cienka strefa dziąsła przyczepionego (czyli fragmentu tej tkanki bezpośrednio przylegającego do kości). Recesja dziąsła polega na przesunięciu się brzegu dziąsła w kierunku wierzchołka zęba i odsłonięciu granicy szkliwno - cementowej, czyli miejsca, w którym korona zęba przechodzi w korzeń. W efekcie ząb wygląda na nienaturalnie wydłużony.

W takich przypadkach przeprowadza się zabieg augmentacji dziąsła, czyli inaczej jego pogrubienia.  

Głównym wskazaniem do chirurgicznego pokrywania recesji dziąsłowych jest nadwrażliwość odsłoniętego korzenia na czynniki mechaniczne (dyskomfort przy szczotkowaniu), termiczne (ból na zimno) czy chemiczne (bolesność przy spożywaniu kwaśnych pokarmów) oraz względy estetyczne. Najpowszechniejszą metodą pokrywania recesji dziąsłowych jest zabieg tunelowy z przeszczepem podnabłonkowej tkanki łącznej. Do pokrycia obnażonego korzenia wykorzystuje się tkankę łączną pobraną z podniebienia pacjenta. Technika tunelowa umożliwia odtworzenie szerokości dziąsła związanego z kością oraz eliminuje stany zapalne dziąsła wokół zęba i poprawia estetykę jam ustnej.

Po zabiegach chirurgicznego leczenia periodontologicznego pacjent pozostaje pod stałą kontrolą lekarza periodontologa, co stanowi ostatnią fazę procesu leczenia, tzw. fazę podtrzymującą. Ma to kluczowe znaczenie dla utrzymania efektu wyleczenia chorób przyzębia w długiej perspektywie.